باغ خیال

دیدار یـار غـایب دانی چـه ذوق دارد؟             ابری که در بـیابان، بر تشـنه ای ببارد

ای بـوی آشـنایی، دانسـتم از کـجایی              پـیغام وصـل جـانان،پیوند روح دارد

باشد که خود به رحمت یاد آوری تو ما را           ورنـه کـدام قاصد، پـیغام ما گـذارد؟

شکوه ظهور تو هنوز پرچم توفیق بر نیفراشته است، و خورشید جمالت هنوز دیبای زرّین خود را بر زمستان سرد جان ما نگسترده است، اما مهتاب انتظار در شب های تار غیبت، سوسوزنان، چراغ دل های افسرده است.

نام تو حلاوت هر صبح جمعه است و حدیث تو ندبه ی آدینه ها. می گویند: چشم هایی هست که تو را می بینند؛ دل هایی هست که تو را می پرستند؛ پاهایی هست که با یاد تو دست افشان اند؛ دست هایی هست که بر مهر تو پای می فشارند. می گویند: تو از همه ی پدرها مهربان تری. می گویند: هر اشکی که از چشم یتیمی جدا می شود، بر دامان مهر تو می نشیند. می گویند... می گویند: تو نیز گریانی!

***

ای باغ آرزوهای من!  مرا ببخش که آداب نجوا نمی دانم. مرا ببخش که در پرده ی خیالم، رشته ی کلمات، سر رشته ی خود را ازکف داده اند، و نه ازاین رشته سرمی تابند و نه و نه سر رشته را می یابند.

***

ای همه ی آرزوهایم! من اگر مشتی گناه و شقاوتم، دلم را چه می کنی؟ با چشم هایم که یک دریا گریسته اند، چه می کنی؟ با سینه ام که شرحه شرحه ی فراق است، چه خواهی کرد؟ به ندبه های من که در هر صبح غیبت، از آسمان دلتنگی هایم، فرو می آیند، چگونه خواهی کرد نگاه؟

***

می دانم که تو نیز با گریه عقد برادری بسته ای و حرمت آن را نیک پاس می داری. می دانم که تو زبان ندبه را بیشتر از هر زبان دیگری دوست می داری. می دانم که تو جمعه ها را خوب می شناسی و هر عصر آدینه خود در گوشه ای نشسته ای.

***

ای همه ی دردهایم! از تو درمان نمی خواهم، که درد  تنها سرمایه ی من در این بازار است. تنها اجابتی که انتظار آن را می کشم، جماعت ناله هاست؛ تنها آرزویی که منّت پذیر آنم، خاموشی هر صدایی جزصدای "یا مهدی" است.مرا نفرستاده اند که بازار نان و دوغ را ازاین گرم تر کنم. من به طلبکاری آن صورت گندمگون آمده ام. و جز این طلب و آن مطلوب، نمی شناسم.

گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر            آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم؟