رنجنامه .... !
مصیبت ما گاهی بیرق سفید دارد که سر مارا با تیغ انجماد می تراشد وگاهی پرچم سیاه برمی دارد که سینه مارا باتیرعنادمی شکافد؛ زندگیّ ماخندقی ازآرزوهای شکسته است که نصف نَفَس ما زیر آوارآن گرفتارمانده ولحظه های ما تابوتی بر بازوهای خسته است که نیم دیگر نَفَس ما پشت دیوارآن درحصارمانده ونَفَس ما یا جنازه خونین اُمید است که بر دوش زمان، تشییع می شود ویا دانه درشت درد است که دردست ملائک تسبیح می شود؛ ما بال کبوتر سفید «صلح» را با خون، رنگ نموده ایم و مشق قرمز «جنگ» را با جنون، رسم نموده ایم که اینک هیچ نسیمی بر شاخه های دل ما نمی وزد تا دلتنگی های مارا بتکاند و هیچ تبسُّمی برسیمای ما نمی نشیند تا ما را از غصّه های ما برهاند، مشق زخم های ما روی خاک نگاشته شده تا اهل زمین، حکایت حال مارا بخوانند ومخته های ما تا افلاک برداشته شده تا جمعیت آسمان، شرح احوال مارا بدانند؛ قصّه ما تراژدیّ اعداد فاجعه شده وهستیّ ما آغشته به خون های واقعه شده؛ اینجا روزهای «فرخنده» ما را سوزانده اند و دیده های به درمانده مارا گریانده اند؛ گاهی با دستور اعلی حضرت همایونی سرِ ما بریده شده وگاهی با شمشیر امارت طالبانی گلوی ما دریده شده، روزگاری به صندوقچه دین خدا جزیه پرداخته ایم وزمانی هم برسر«ظلّ الله» سایه انداخته ایم؛ یا پشت میله سیاه چاله های «دهمزنگ» گیر مانده ایم ویا با شعله زباله های جنگ درگیر مانده ایم؛ گاهی بی هیچ جُرمی کلّه منار گشته ایم وگاهی به جرم «بودن»،برچوبه دار رفته ایم، امروزهم یادرجاده «زابل» گروگان می دهیم ویا در شاهراه «کابل» جان می دهیم وبیچاره ماییم که دل به آشوب کسانی می بندیم که تا دم دربار پادشاه، نِق می زنند و وقتی دهن به آخور ارگ رساندند سر در افسار شاه، هِق هِق می کنند؛ ما شکسته های دل خودرا برلب پنجره می نویسیم وخستگی های خودرا در مویرگ حنجره می ریسیم که اگر همسایه، در برابرما مهربان شود و صلح برسر ما سایه بان گردد، هرچند دل های ما مثل «بت های بامیان» شکسته شده وتن های ما مانند کاخ «دارالامان» خسته شده ولی مثل قامت بلند «هندوکش» استوار میمانیم و به سان قلّه سربلند «بابا» پایدار خواهیم ماند.