تورا پيامبري خوانده اند که خورندگان سوسمار را به فضيلت دانش رسانده اي وجنگ دامنه دار قبيله هاي جاهل عرب را به سعادت آرامش نايل نموده اي؛ پيش ازتو اين قوم ، عاطفه هاي مؤنّث خودرا زنده به گور نموده و خشم هاي مذکّر شان را آراسته به زور مي کردند؛ تو مي آمدي که دست هاي باران را بر سر کوير خشک جزيره العرب بکشي وقدم آسمان را دردل زمين «ابولهب» بگشايي، نور فروزان مقدمت، تاريکي را تا مرز هاي «ابوجهل» عقب راند وشکوه آمدنت، سياهي را در زمره «ابوسفيان» محصور نمود؛ تو آموزه «عقلانيت» را در ذائقه زمان چکاندي و لذّت «عدالت» را به کام زمين افشاندي؛ وقتي «بلال حبشي» براي نماز «سلمان فارسي» اذان مي گفت، جهان زندگي ما با جهان بيني تواوج مي گرفت وآن گاه که شکوفه ايثار «علي» در «ليله المبيت» سبز شد وسرزمين دل انسان به حال «ابوذر» درصحراي سوزان «ربذه» سوخت، وزبان حق سراي «عمّار» بريده شد وجان هاي صحابه آفتاب را شب شقاوت معاويه به دار کشيد يا سرشت تاريک «يزيد»، سرخورشيد را به نيزه برداشت، تمام اين همه خونجگري را «خردخوشبين آدمي» هزينه راه آسمان مي دانست، امّا ظهور «خوارج» که هنوزهم ددمنشانه، ساقه هاي آرامي وگلوي آدمي را باتبر جهالت خويش مي بُرد و يا وحشيانه، رابطه هاي آسماني وعلاقه هاي انساني را با شمشير جنايت خويش مي درد، نگاه بشر را به آينده «محبّت» کم سو تر نمود. يارسول الله! شايد ازداشتن چنين امّتي که ميراث «ارزش وآرامش» تو را هدر داده، متنفّري و آناني که امروز بدون رعايت احترام مرامت، زير سايه نام تو، هوس جاهل خودرا نشر مي دهند، لکّه تاريک خجالت بر صورت سفيد دومليارد انساني است که هرروز آرمان تورا گرامي مي دارند. حسرت هزاران دل به اين است که پس از چهارده قرن دلسوزي، بعد از هزارو چهارصد سال هدايت، چرا اينک «سپاه صحابه پاکستان»، «داعش سوريه» يا «القاعده جهاني» و« جبهه النصره» و «طالبان» و«بوکوحرام» و... به نام آسماني تو، باحقارت و شقاوت، جگر تاريخ انساني رامکدّرنموده و هواي درون تنگ وتيره خودرا درفضاي جهاني با انتحار وکشتار رها مي کند ؟!  ولي دل سوخته زمين به درخشش خورشيدي به راه مانده است که پيش ازهمه، دينت را ازمدعيان تديُّن متحجّران، نجات بخشيده و سپس جهان را از شرور مستبدّان رهايي دهد. اللهم عجّل لوليک الفرج!