دررثاي رهبرشهيداستادمزاري

آب وهواي سينـه ي من سرد مي شــــود                   قلبـم پراز مبـــــالغه ي درد مي شـــود

پژمرده گشته حــــال دل داغــــدار من                    بعـــداز به خون نشستن فصل بهـــار من

اين غم که برسر دل ما سنـــــگين آمده                     بااشــک هـــاي مردم مـــا پايين آمــده

تا«بلخ» عشق مردم مــا راه رفتـــه است                     دنبال کوچ قافـــــلة مـــــاه رفته است

خورشيد رفت وشهر بدون پنــاه مـــاند                     اين قوم، زيرسـاية شب،  بين راه مـــــاند

دوبـاره ايستــــاده زمستان مقــابـــلم                     بــاريده برف يـــاد توبرشـــاخة دلــــم

بابا ! براي تو دل من تنـــگ مي شـــود                    خــانه به خــــانه شهر، سيه رنگ مي شود

نسبت به عشق وعاطفه، فحّــاشي کرده اند                   مارا بدون زندگي نقـّــــاشي کـــرده اند  

بعـدازتو عشق، طاقت بالا شدن نــداشت                    اين رشته کـــوه، جرأت «بابا» شدن نداشت

وقتي به من غـروب تو هشدارمي دهـــد                    بــابــا! مـــرا نديدنت آزار مي دهـــــد

شب نامة شهـــادت توپخش مي شـــود                    کوچه به کوچه هــــالة غم نقش مي شـود

تاريخ، بي حضـور تو تاريک مي شـــود                     جغرافيــــــاي حوصـله،  باريک مي شود

بين کـــــدام حوصله، ماتم به پا کنــم                     جزآنکه صبر زينـب کرب و بـلا کنـــــم

بي توچگونه طي کنم اين راهي مــانده را                    مـــرهم کنم جراحتي بردل نشـــــانده را

توصاف بوده اي که دُراربار مــانــده اي                    اين گونه دردل همـــه بيـــــدار مانده اي

نقش تورا ملائکه، بي حـدکشيـــده است                    اين نسل زيرسـاية تو قـــدکشيـــده است

شب تاسحـــر، مراسم إحيـــاء گرفته اي                   اين جـــا، براي بودن مـاجــا گرفتـــه اي

بالا گرفتـــه دست تو، نـام قـبيـــله را                     شرمـنده کرده خون تو، اصحاب حيـــله را

امــا «هـــزاره»، پنجــره رابـاز مي کند                     تاريـخ خويش را زنو آغــــاز مي کنـــد

اين قوم، گرچه زين همه نامردي خسته است                  اما به جزخــــــدا به کسي دل نبسته است

گرچنـد ازگذشتة خود دل شکسته ايـــــم                  با قطره هــاي خون پــــدر عهد بسته ايـم

ما پـا به جـــاي پـاي «مزاري» نهــاده ايم                  دل درکمنـــد پرخـــم اين راه، داده ايــم

اين تکّه هاي فاصـــله پيوند مي شـــود                    سيلاب خون زخـم زمين، بنـــــد مي شود

بالا بگيرم اين دل بي تـــاب مـــانده را                     اين بيـرق به روي زمين خواب مــــانده را

دوبــاره وارد درتاريـــخ مي شـويـــم                     شـــانه به شــانه فاتـــح مرّيخ مي شويم