ابوالمجد مجدود بن آدم سنايي غزنوي(ره) شاعر بلند آوازه ي ديار غزنين در مثنوي قبل از اين، عامل وقوع حادثه ي خونين دشت كربلا را كينه ي مي داند كه دستگاه حكومت اموي و عاملان قتل و شهادت اباعبدالله الحسين و ياران با وفايش از جنگ بدر و احد در دل داشته اند و استشهاد مي كند به حادثه ي مسجد اموي كه يزيد با چوب به لبان مبارك اباعبدالله الحسين مي زند و اشعاري را مي خواند. سنايي در باره ي آن چنين مي سرايد:
.......
به دمشق اندرون يزيد پليد
منتظر بود تا سرش برسيد
پيش بنهاد و شادماني كرد
تكيه بر دنيي و اماني كرد
بتي(بيتي) از قول خويش املا كرد
كين ديرينه جست و اين ها كرد
دست شومش بر آن لب و دندان
زد قضيب از نشاط و لب خندان
كينه ي خزرج و حديث اسل
و آن مكافات زشت و دست عمل
كين آبا بتوخته ز حسين
خواسته كينه هاي بدر و حنين
.....
شاعر بلند آوازه ي ديار كهن غزنين سپس در وصف حادثه ي خونين كربلا چنين مثنوي زير را مي سرايد:

حبّذا كربلا وآن تعظيم
كز بهشت آورد به خلق نسيم
وآن تن سر بريده در گل و خاك
و آن عزيزان به تيغ دل ها چاك
و آن تن سر به خاك غلطيده
تن بي سر بسي بد افتيده
و آن كزين همه جهان كشته
در گل و خون تنش بيافتيده
و آن چنان ظلمان بدكردار
كرده بر ظلم خويشتن اصرار
حرمت دين و خاندان رسول
جمله برداشته ز جهل و فضول
تيغ ها لعل گون ز خون حسين
چه بود در جهان بتر زين شَيْن
تاج بر سر نهاده بدكردار
كه از آن تاج خوبتر منشار
زخم شمشير و نيزه و پيكان
بر سر نيزه، سر به جاي سنان
آل ياسين بداده يك سر جان
عاجز و خوار و بي كس و عطشان
كرده آل زياد و شمر لعين
ابتداي چنين تبه در دين
مصطفي جامه جمله بدريده
علي از ديده خون بباريده
فاطمه روي را خراشيده
خون بباريده بي حد از ديده
حسن از زخم كرده سينه كبود
زينب از ديده ها برانده دوروي
شهربانوي پير گشته حزين
علي اصغر آن دو رخ پرچين
عالمي بر جفا دلير شده
روبهِ مرده، شرزه شير شده
كافراني در اول پيكار
شده از زخم ذوالفقار فگار
همه را بر دل از علي صد داغ
شده يك سر، قرين طاغي باغ
كين دل باز خواسته ز حسين
شده قانع بدين شماتت و شَيْن
هر كه بدگويي آن سگان باشد
دان كه او شاه اين جهان باشد

«حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة، ص187»