در گرامی داشت ولادت امام حسین (ع)، امام سجّاد(ع) و حضرت ابوالفضل (ع)

حرکت تابان او هیمنه تاریک بیداد را شکست و صلابت نمایان او سیلاب جاریّ استبداد را بست؛ او می توانست برگه های سفید وجدان انسانی را با خیال راحت در ذلّت بیعت با ستم اُموی، سیاه نماید امّا نمی خواست، تاریخ پویای عدالت علوی را با استراحت در مدینه نبوی، تباه نماید؛ این بود که شمع جانش را با فیتیله های قرمز خونش افروخت و تن خونین خود را با زخم های انبوه به پیراهن نیلگونش دوخت، تا سری فرو فتاده ی عدالت حتّی دراوج نیزه به فراز باشد و سپهر غلطیده انسانیت حتّی درتلّ زینبیه دراهتزاز باشد؛ اینک در ایّام میلاد روح حرکت تاریخ، تجلیل از تولّد سیّد الشهداء (ع)، هم نشانگر فهم انسان اکنون از عمق استراتژی فاجعه استبداد است وهم تجدید هزار وچهارصدو سی و چهار باره میثاق جامعه انسانی با مطلع داد است؛ بنا براین، تکریم مناسبت میلاد وممات هر امامی تعارف معمول بشری نیست که تشریفاتی ازسر تملّق باشد بلکه بزرگداشتی چنین پرشکوه و پردامنه نمی تواند چیزی مگر از سر عقلانیت و تعلّق باشد؛ «عبّاس» هرچند نقش مستقل علمداری را در حرکت عاشوراء ایفاء نموده و «سجّاد» نیز گرچند که راز و پیام واقعه کربلا را افشاء و املاء نموده، امّا تفصیل عمل آنان، تقریری بر انشاء شهادت حسین (ع) است که دین وانسانیت در جویبار خون او پایدار مانده اند و آن منزلت والای حماسه حسینی است که مانند عبّاس علی، وجدان های انسانی نیز به درفش حرّیت وفادار مانده اند! رمزتجلیل انسان عصر بیست ویک از رخداد زاد و مرگ ائمّه (ع) در سیزده سده قبل، در الهام و آرامشی نهفته است که از گستره حیات آنان به یاد دارند و تا مبانیّ عقلانیّ آموزه های انسانی آنان در ذهن، پدیدار و آثار تکوینی محبّت شان در احساس آدمی پایدارند، عشق آن ها را درنهاد دارند؛ مگر می شود ولادت سلسله امامان را گرامی داشت، امّا در پناه عنایت آنان آرام نگرفت؟ و مگر می توان ایثار عبّاس را بزرگ داشت، ولی از جانفشانی های او در راه رفعت ایمان و کرامت انسان، الهام نگرفت؟ نیاز مندی به امام، از سه ساحت وجودی آنان یعنی: 1) مرجعیت علمی 2) زعامت سیاسی و 3) ولایت تکوینی برخواسته است و اگر بشر معاصر، نیازمندی به زعامت سیاسی را به لحاظ امر تاریخی از دست داده، امّا در درک دین و فیّاضیت در تکوین، هنوز به آنان وابسته است؛ احتیاج نا منقطع انسان سعادت طلب به علم یقینی برای یافتن درستی و به عصمت انسانی برای اطمینان از راستی، نیاز بی زوال است و راهی که با آگاهیّ نافع و پاکیّ قاطع، طی شود، تنها جاده ای منتهی به مقصد کمال است؛ لذا است که هیچگاه ترتیب پیوسته هدایت آن خداوندی که قاعده لطفش، از به بیغوله رفتن آدمی منع می کند، قطع نشده است و هرگز سایه سلسله ولایت امامانی که طراوت نگاه خدا را بر سر جهان انسانی نشر می کند، رفع نشده است؛ هیچ تضمینی بهتر از پاکی وآگاهی برای تأمین کمال انسانی نیست که در اندام وارة امامت فراهم شده است و هیچ راهبردی برتر از وجود انسان عالم و معصوم برای دستگیری از عقل نا کافیّ آدمی نیست که در حضور متعاقب نبی وائمّه (ع) مجسّم شده است؛ وحال تجلیل از میلاد وممات هر امامی، بازپرداخت وام های هدایت الهی است که نسیان های انسانی خویش را به برکت آنها نقد نموده ایم وچنین است که بر مانائی بر پیمان محبّت آنان تا همیشه عهد نموده ایم! میلاد مسعود حضرت سیّدالشهداء (ع)، امام سجّاد (ع) و حضرت ابوالفضل(ع) مبارک باد!