درگرامی داشت روز مبارک «عــــــــــــــــرفه»!

امروزکه اشک های انابه درچشمان «عرفات» حلقه زده و زبانه های توبه درسینه کائنات جرقّه زده؛ دل های آغشته خویش را ازمیان سلول های افسرده جان خود برداشته ایم ودست های شکسته خود را بردرگاه آسمان نگه داشته ایم، خدایا ازتواستمداد می کنیم به مقدار قطره های اشکی که ازدیدگان یتیمان وطن ما آویخته و تورا می خوانیم به تعداد دانه های سنگین زخمی که بر سرمجروح میهن ما ریخته؛ شاخه های خمیده وجود مارا تکان ده تا برگ های سیاه گناه ما بریزند و شعله های بخشش خویش را نشان ده تا خاشاک درد های ما بسوزند؛ چه می شود اگر مزامیر شرمنده جانم را با جلد های سفید کفن احرام نشرکنی؟ ویا ناله های درمانده زبانم را با نجوای عرفه امام (ع) حشرکنی؟ ما تصویر نیایش را از نماز ظهر عاشورا روی دیوارداریم و ترانه ستایش را از دشت سرخ کربلاء به یادگارداریم؛ احساس ما هنوزهم باترنّم گلوی بریده بیدار می شود و عشق ما بازهم تکّه تکّه شده و برروی نیزه تکرار می شود؛ اینک که دست های ما را «دعای عرفه» بالا می گیرد و آروزهای ما را گریه های امام حسین (ع) برمی دارد؛ دل خود را به آفتاب موعود می آویزیم ودیده خودرا درراه او می ریزیم تا شاید درآمدن او به اندوه بی نهایت ما پایانی باشد و با دمیدن خود به دردهای نا منتهای ما درمانی بخشد!