دل زمین گرفته ودیده آسمان گریسته، درسوگ «فاطمه» دل دنیای انتظار، شکسته وباران اشک برگونه های بهار، نشسته؛ آب دیده «حسین» برصورت کبود مادرمی ریزد و جگر «حسن» به سراغ تابوت مادر می سوزد «زینب» نوری از شعله تربیت دخترخورشید است که خطابه بیداری را در گوش های شام می خواند وصبوری اوج یافته در دامنه توحید است که حسّ رستگاری را درسینه های أنام می تکاند، نماز نشسته «زینب»، شکسته های پهلوی فاطمه بود که غریبانه در خیمه های نیم سوخته ادا شد وسری شکسته «حسین»، نَفَس خسته فاطمه بود که خالصانه درراه رضای خدا وند فدا شد؛ برای «علی» چه سخت است دل بریدن از همسری که تسکین درد هایش بوده و چه دردآور است وداع با محرمی که ملجأ درد دلهایش بوده، ذکریّا همّتش را بدرقه جان «مریم» کرد تا «عیسی» در دامان او «مسیح» شود ورسول خدا جانش را فدای «فاطمه» کرد تا «حسین» برای رضای خدا «ذبح» گردد، این رفعت مقام زهراء است که هنوز هم جهان را گلوی بریده «حسین» صدا می کند و «مسیح مریم» به «مهدی فاطمه» اقتداء می کند؛ نشانیّ قبله را دردانه های تسبیح «فاطمه» نوشته اند وطعم بهشت را در تسبیحات «زهراء» سرشته اند، درسجّاده سفید او، وسعت افلاک گشوده می شد و برسفره ساده او حاجت خاک برآورده می شد. کا ش می گذاشتند تا چشم های زهراء برای دیدن احترام دنیا باز می ماند و قامت او برا ی افراشتن نام ما درنماز می ماند، اینک که حال وهوای بهار به ابر غم فاطمه تیره شده و غم جانگداز شهادت فاطمه در سینه عالم ذخیره شده، ما نیز چون رنگ عزای دخت رسول خدا سیاه می پوشیم و همچون ذرّه های سوخته دل خلقت، به سوگ می نشینیم! واین مصیبت جانسوزرا به آخرین یادگارعلم وعصمت فاطمی وخاتم وصایت وامامت علوی وتمام شیفتگان خاندان رسالت وولایت تسلیت می گویم.