مولای شهید من! معجزه خونت، دل زمین را به بند کشیده که مراسم اربعینت، همایش دلدادگیّ ملیون ها عشقی شده که با پای پیاده درراه کربلای تو قدم می زنند وراه نیلگونت، نبض زمان را به دست گرفته که مسیرخونینت، رزمایش آزادگیّ هزاران عبّاسی شده که با وفای آماده، برمزار عاشورای تو علم می زنند. در همان دشتی که توتنها ماندی اینک هزاران قافله جانفشانی درکنار تو ایستاده اند تا به بغل دل خویش، ضریح یادت را بلند بگیرند وبا همان مشقی که تو برجا نهادی، اینک ملیون ها فاصله راهپیمائی، رو به دیار تو آمده اند تا واژه های عبادت را بالا نگهدارند. نیزه ها سرت را به افلاک بردند تا بازماندگانی که پشت دیوارقرن چهاردهم مانده اند، عظمت مرام تورا ببینند وشمشیرها تنت را به خاک افکندند تا آیندگانی که درپس مرزهای موهوم نشسته اند، مظلومیت قیام تورا دریابند؛ دیده دنیا برجاده «طریق الحسین» زوم شده تا وضع عاشقانه عربی را به تصویر کشد که با دل گرفته به دنبال نام تو راه افتاده و چشم های ما میان جمعیت «عشّاق الحسین» گم شده که حال خاضعانه عجمی را نشان می دهد که با پای برهنه سر در قدم تو نهاده؛ زیرگنبد طلائیّ تو، ذرّه های قلب شکسته عالم جمع شده تا درفش محبّت تو را به پادارند وبربارگاه نورانیّ تو ذرّیه خورشید خم شده تا درخشش نهضت تورا بالابردارند.

مولای عزیزمن! اینک که زمین ازراه کربلا نفس می کشد و نبض زمان دربین الحرمین می تپد، ببخشای که گام کوتاه من به سرزمین تو نرسید و همت کم من ازاربعین تو دورماند، امّا کوشش ناقص قلمم را به پیشگاه والا مرتبه نامت برافراشته ام تا نگاهت را به احوال گرفته من بیافشانی و نیایش خالص قلبم را به جانب قبله بارگاهت برداشته ام تا وجودم را درتابش عنایت خویش بتابانی که هیچ عزّتی برتر ازبودن دررکاب تو وهیچ منزلتی بالاتر ازنشستن درزیرآفتاب تو نیست!  الّلهم ارزقنی شفاعه الحسین (ع) یوم الورد وثبّت لی قدم صدق عندک مع الحسین (ع) واصحاب الحسین (ع)!