پدرتاريخ!

درگير ودارحادثه، مي رفت گُـم شويم      بانعش زخـم خوردة خود زيرسُم شويم
 آواره يـا اسيــر وَيا کُشته مي شـديم      درخون مردمان خود، آغُشته مي شديم
بسيـــارناله مي زديـم امّا أثرنداشت      گويــا کسي زآدرس مـا خبــرنداشت
«کابل» به پـايِ تخت ستم ها نشسته بود      پُشـــت مـن ازتحمُّل غمها شکسته بود
اين آتشي کــه برسرشهـر«مـزار» بود      گرمـاي ماه سنبـــلة «قندهـــــار» بود
در«بندقرغه» اشـک زمين، گيـر مانده بود      «غزني» فتـــاده درغُـل وزنجير مـانده بود
«کـاتب» سرجنـــازة مـارا بغــل نمود      سريال اشــک مردم مــارا غــزل نمود
ماهي که مـانده برســرشب ايستـاده بود      أســرار سرخ فاجــعه را شـرح داده بود
بـــالا نوشت ســـاية ابرعــذاب را      نقّـــــاشي کـرد برســرما آفتـــاب را
کمکم دراين هواي ديگر، تازه مي شديم      لحظه به لحظه، صاحـب آوازه مي شديم
اين خاک، دست «کاتب» اگرروي سرنداشت      تاريخنـــامة وطن مـــا پـــدر نداشت
«کاتب» به گيسوان قلـــم دست، بند کرد      واژه به واژه گردن مـــارا بلنــــدکرد
راهي به رازهـــاي دل «باميــــان» گشود      دروازه ي به قــلعة قــلب «بُتـان» گشود
ازغُصّــه هــاي ملّت خورشيد مي نوشت      هراتّفـــاقي تلـخي که مي ديد، مي نوشت
پاي پيـــاده زد قــدم از«بلخ» تا «هرات»      شرحي نوشت برشب ســرد «هـزاره جات»
بالهــــجة هـزارگي اش کـــرد وانـمود      باپنبه، مي توان ســـرغـــم را جــدا نمود
«کاتب» اگرنبود، مرا کس نمي شنـــاخت      او لحـظه هــــاي واقعه را جاودانه ساخت
او نــام آشيــــانة مــــارا فَراشـــــته      يک جــــلد از شنـــاسنــامة مارا نگاشته
اين خـــانه بي «سراج تواريخ» دَر نداشت      باغ بدون صـــاحب اين شهــر، بَرنداشت
اينــک، من وادامـة اين راه مــانده ام      درشهـر«کوفه» سر وَسط چـــاه مـــانده ام
امّــا خـــــدايي هست که مارا نظرکند      غــــم را زخــــانه هـــاي دل ما بَدَر کند