فروغ چشم ها          

محمد شريف عظيمي
 

برداشته فروغ تو را چشم هاي من
عمري است زجر ديده دل تو براي من
تاريخ رفتن تو به يادم نمانده است
پرسيده است آمدنت را صداي من
تا آفريده قبلة من را خداي تو
دربرگرفته گوش تو را ناله هاي من
آغشته است بيد دل بي قرار من
در خون واژه واژة فريادهاي من
اين خوشه هاي شعرکه دلتنگ روي تواست
يک ذرَّه ي است از غم بي انتهاي من
آزرده کرد خواطر من را فراق تو
وقتي که قطره قطره چکيد اشک هاي من
امّا شمال صبح دعاي تو مي وزد
برشاخه هاي خشک و تر لحظه هاي من
شکر نزول برف حضورت به پاشده
در کوه پايه هاي يخ سجده هاي من
درمکة نگاهم ابابيل آمد و
نابودگشت ابرهة گريه هاي من
ايام استجابت فرياد من تويي
در اين شبي که داد زند دست هاي من
اي ساکن ولايت خورشيد،کي شود
از نو, بتابي برسر جغرافياي من؟




                          کوي دوست                   

سلمانعلي زکي

کوچه بن بست است و خيابان به سياهي زده است
نفس پنجره را آه تباهي زده است
بال از اوج فرو ريخته بر سينه خاک
خاک را بر زبرش پولک ماهي زده است
ماهي از نرمي خاک سيه آغشته نفس
تا ورق خورده ورق خورده و آهي زده است
آه در سينه گل نيست که با يک ناله
عطر را برده به چشمان دوراهي زده است
کوي بن بست مرا حال و هوايش اين است
که هوا با بدنش دشمن و سر سنگين است
از تنش شام و سحر، چشمة خون مي جوشد
سوختن باغچه را مشرب و کشتن دين است
ذبح شرعي گل و بلبل و پروانه شدن
اجر فردوس برين دارد و بس شيرين است
گرگ فانوس نگاه تو نوازش نکند
سيه باغچه را روشن و کارش نکند
آسمان باشد و چشمان پر از اشک خودش
بر لب پر ترکم جرعة بارش نکند
جمعه ها رخت دلم را که به برزن ببرم
ندبه هم ناسره را باسره آلش نکند
من که وامانده ام و رکن و مقامم نبود
نجف و کربلا وادي شامم نبود
يکصدو چند بهار آيد و جاري گردد
در دل چشمه نمي سرد به نامم نبود
خاک اطراف گلسرخ طواف آيد و من
بر سرم خاک که يک جرعه به جامم نبود
جمکران آمده ام جام مرا پر مي کن
جمعه بر اسپ سپيدت بنشين و هي کن
پر نما کاسة بيداد زمين را از داد
 نظري بر جسد کابل و بلخ و ري کن