بحران  غذایی درافغانستان؛

سهیلا نیازی:«با قطع کمک‌ها، مجبورم به کودک گرسنه‌ام قرص خواب بدهم» 

سهیلا نیازی در خانه گِلی روی تپه‌ای در شرق کابل، کف زمین نشسته و می‌گوید: «آخرین باری که توانستم برای کودکم شیر بخرم، دو ماه پیش بود. حالا شیشه شیرش را با چای پر می‌کنم و با نانی که در چای خیس می‌کنم، غذایش می‌دهم.» خانه‌اش به جاده‌ای وصل نیست. برای رسیدن به خانه او باید یک سربالایی را از مسیری پر از گل و لای بالا بروید که کنارش هم فاضلاب جاری است. سهیلا بیوه است. شش فرزند دارد که کوچکترین آنها دختری ۱۵ ماهه به نام حسنا است. چایی که سهیلا حرفش را می‌زند، نوشیدنی سنتی افغانستان است که با برگ‌های سبز و آب جوش بدون شیر و شکر می‌نوشند،‌ و هیچ گونه ارزش غذایی برای کودک او ندارد.

سهیلا یکی از ده میلیون نفری است که در طول یک سال گذشته از دریافت کمک‌های غذایی اضطراری «برنامه جهانی غذا» وابسته به سازمان ملل متحد محروم شده است. این نهاد به دلیل کمبود شدید بودجه، کمک‌های خود را متوقف کرده است. قطع این کمک‌ها به ویژه به حدود دو میلیون خانواری که سرپرست زن دارند، ضربه‌ای مهلک وارد کرد. سهیلا می‌گوید در حکومت طالبان، اجازه ندارد کار کند تا بتواند خورد و خوراک کودکانش را فراهم کند.

او می‌گوید: «شب‌هایی هست که هیچ چیزی برای خوردن نداریم. به کودکانم می‌گویم این وقت شب کجا بروم برای غذا گدایی کنم. سر گرسنه خود را روی زمین می‌گذارند، و وقتی بیدار می‌شوند باز هم عزا می‌گیرم که چه کار کنم. اگر همسایه‌ها غذایی بیاروند، بچه‌ها سر و دست می‌شکنند که 'بده به من،‌ بده به من'. سعی می‌کنم به نحوی بینشان تقسیم کنم که آرام بگیرند.»

سهیلا می‌گوید برای آرام کردن دخترک گرسنه‌اش به او «قرص خواب» می‌دهد:

«این کار را می‌کنم که مبادا بیدار شود و شیر بخواهد، چون شیری ندارم که به او بدهم. قرصی را که به او می‌دهم صبح می‌خوابد تا صبح روز بعد. گاهی سر می‌زنم که ببینم هنوز زنده است یا نه.» درباره دارویی که به دخترش می‌دهد سوال می‌کنیم و متوجه می‌شویم که در واقع آنتی هیستامین یا داروی ضد حساسیت است که خواب‌آور بودن از جمله عوارض جانبی آن است.

دکترها به ما گفتند با این که ضرر این دارو از داروهای آرام‌بخش و ضد افسردگی کمتر است اما مشاهدات ما نشان می‌دهد بعضی والدین در افغانستان دوز بالایی از آن را به بچه‌های گرسنه‌شان می‌دهند که می‌تواند مشکلات تنفسی هم برای آنها ایجاد کند.

سهیلا می‌گوید شوهرش غیرنظامی بوده و سال ۲۰۲۲ در جریان تیراندازی بین نیروهای طالبان و کسانی که در مقابل آنها مقاومت می‌کردند، در ولایت پنجشیر کشته شده‌ است. بعد از مرگ شوهرش، به شدت به کمک‌هایی که برنامه جهانی غذا فراهم می‌کرده از جمله آرد، روغن و حبوبات وابسته بوده است.

برنامه جهانی غذای سازمان ملل می‌گوید که در حال حاضر تنها می‌تواند غذای سه میلیون نفر را تامین کند. این تعداد کمتر از یک‌ چهارم کسانی است که دچار گرسنگی حاد هستند. سهیلا الان کاملاً به کمک بستگان و همسایگانش متکی است.

منبع: بی بی سی