ای بعثت تو مشرق کلّ کمال ها
آیینه تجلّیّ جلّ جلال ها

تو آبشاری آمده از کوه رحمتی
در برگرفته هر نفست را زلال ها

در برگ های سبز وجود تو حک شده
تصویر بی نظیر تمام جمال ها

بگذار هرچه خواست، بگوید «ابولهب»
وارسته بوده ای تو ازین قیل وقال ها

فهم کسی به پای عبورت نمی رسد
حتّی اگرچه اوج بگیرند بال ها

آنقدر عاشقانه به معراج رفته ای
دورند از سپهر مقامت خیال ها

دراعتلای رتبه چنان بوده ای که نیست
شایسته مقام تو جز بی مثال ها

پیغمبری که با قدمت مشق می شود
نقش امید در دل تنگ مقال ها

فرعون ها خدای تورا سجده کرده اند
هرجا رسیده است اذان بلال ها

هر روز صبح آدرس آفتاب را
پرسیده از تو لحظه به لحظه سؤال ها

در دست ما چراغ رسالت اگر نبود
ممکن نبود درک حرام وحلال ها

درجویبار جاریّ دین تو تا هنوز
روئیده اند شاخه به شاخه نهال ها

هردم که می رسید به دست تو آیه ای
می رفت از مساحت عالم، ملال ها

پیغمبر «مکارم الاخلاق» بوده ای
درعصر جاهلیّت ابن القتال ها

کوچه به کوچه جار زدی مهربانی را
تا شد به زیر پای تو ممکن، محال ها

می رفت غنچه دل تو واشود ولی
پژمرده شد تبسّم تو با جدال ها

تو تازه رفته بودی که از نو شروع شد
روز نخست رحلت تو داد و غال ها

آب وضوی ختم نبوّت تمام شد
شد شعله ور دوباره تمام زغال ها

در آتش فراق تو سوزد هنوز هم
صفحه به صفحه در دل ما شرح حال ها

با سرعتی که فتنه در این شهر می رود
العصر می رسیم به کلّ زوال ها

این امّت بلازده کی می شود خلاص
از دست این گروه پلید شغال ها؟

دنیا به دام گرگ گرفتار آمده
محتاج چشم های تو باشد غزال ها

ای کاش مثل روزی که در «مکّه» آمدی
آخر شود منازعه انفصال ها

باهم میان « اُد خُلُوا فی السّلم کافّه»
باشیم زیر پرچم تو حید سال ها

امروز آر زوی تمام بشر شده
ختم غم نفاق و شروع وصال ها!

تاریخ ما اُحد به اُحد راه آمده
رخ داده گرچه جنگ جمل در مجال ها

امّا عمل به لایحه « لا تفرّقوا....»
کافیست در رهائی از این ابتذال ها

میراث تو برای بشر « اقرأ و قلم»
بوده نه دور گردن ما کهنه  شال ها!

یا رب به خاطر دل فرسوده زمین
این قوم را رهایی ده از انفعال ها

ما را شعور همدلی از این به بعد ده
هم همّتی که فتح شود احتمال ها

باران مهربانی ببارد به روی ما
تا روح عشق جاری شود در روال ها!

شریف عظیمی